1.2 ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗΣ
Για να κατανοήσουµε τη σηµερινή κατάσταση της συντήρησης, τα κριτήρια που την καθοδηγούν και το ρόλο των επαγγελματιών του χώρου, πρέπει να αναλύσουμε την εξέλιξη του κλάδου αυτού στο παρελθόν. Υπάρχουν πολλές μελέτες για το θέμα αυτό, το οποίο είναι απαραίτητο για τη διασφάλιση μιας υπεύθυνης επιστημονικής συντήρησης που να ανταποκρίνεται κυρίως στις απαιτήσεις και την κουλτούρα της εποχής μας. Αν και η συντήρηση έργων τέχνης και αρχιτεκτονικής είναι παρούσα από την αρχαιότητα έως σήμερα, δύο πολύ διακριτά στάδια μπορούν να εντοπιστούν σε όλη την ιστορία. Σε μια αρχική προ-επιστημονική περίοδο (που καλύπτει από τους πρώτους ιστορικούς πολιτισμούς έως τον 18ο αιώνα) η συντήρηση των μνημείων, των ζωγραφικών έργων και των γλυπτών ήταν αποφασιστικά βιοτεχνική και εμπειρική, με στόχο κυρίως την επισκευή και την πρόληψη των ζημιών και της φθοράς, την ανακατασκευή των χαμένων στοιχείων ή την τροποποίησή τους για να ταιριάζουν στο γούστο, την ιδεολογία ή οποιαδήποτε άλλα επιχειρήματα (οικονομικά, πολιτικά...). Οι μέθοδοι φυλάσσονταν αυστηρά στα εργαστήρια των καλλιτεχνών, καθώς από επαγγελματική άποψη δεν υπήρχε διαφορά μεταξύ των πρακτικών της καλλιτεχνικής δημιουργίας και της συντήρησης.
Η δεύτερη στιγμή ή επιστημονική περίοδος (19ος και 20ός αι.) ξεκίνησε με τη σύγχρονη εποχή και συνέπεσε με τη σύγχρονη ερμηνεία της κληρονομιάς και την ανάγκη διατήρησής της για να μεταδοθεί στις μελλοντικές γενιές. Μια σειρά από διαφορετικές θεωρίες παρέμβασης που βασίζονται αρχικά στη θεμελιώδη ιστορική συνείδηση και τη γνώση των διαφορετικών αξιών του μνημείου και στη συνέχεια της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς, αποτελούν τον πυρήνα του επιστημονικού κλάδου. Παράλληλα, η τεχνολογική πρόοδος και η ανάπτυξη μιας αυξανόμενης επαγγελματικής συνείδησης έφεραν μελέτες και έρευνες σχετικά με τις καταλληλότερες μεθόδους για τη διασφάλιση της γνώσης και της επιβίωσης της ιστορικής αρχιτεκτονικής.