Rethink Heritage

Η Γαλλία χωρίζεται σε τρία εδαφικά επίπεδα: δήμους, διαμερίσματα και περιφέρειες. Κατά συνέπεια, το κράτος διαθέτει "κεντρικές" υπηρεσίες και "διάσπαρτες" υπηρεσίες, που βρίσκονται στις περιφέρειες και τα διαμερίσματα.

Το κράτος είναι υπεύθυνο για τις εθνικές πολιτικές πολιτιστικής κληρονομιάς, με δύο υπουργεία, το Υπουργείο Πολιτισμού και Επικοινωνίας και το Υπουργείο Οικολογικής Μετάβασης, να εγγυώνται την από κοινού διαχείριση της πολιτιστικής και φυσικής κληρονομιάς της επικράτειας. Διατηρούν συνεχή επικοινωνία με την κοινωνία των πολιτών, ιδίως με τις οργανώσεις, προκειμένου να εγγυηθούν την ορθή διακυβέρνηση σε όλα τα θέματα που σχετίζονται με την πολιτιστική κληρονομιά.

Το Υπουργείο Πολιτισμού είναι ειδικά υπεύθυνο για την εκτέλεση πολιτικών για την προστασία, τη διατήρηση και την αποκατάσταση της πολιτιστικής κληρονομιάς. Στο πλαίσιο του Υπουργείου Πολιτισμού, η Γενική Διεύθυνση Πολιτιστικής Κληρονομιάς διαδραματίζει ενοποιητικό ρόλο και εφαρμόζει αυτή την πολιτική για τη διαχείριση των διαφόρων τύπων κληρονομιάς. Είναι υπεύθυνη για τον σχεδιασμό, την οργάνωση, την καθοδήγηση, τη βελτιστοποίηση και την αξιολόγηση των κρατικών πολιτικών για την πολιτιστική κληρονομιά. Το έργο του Υπουργείου Πολιτισμού οργανώνεται κυρίως μέσω των Περιφερειακών Διευθύνσεων Πολιτιστικών Υποθέσεων (DRAC) και των Εδαφικών Υπηρεσιών Αρχιτεκτονικής και Πολιτιστικής Κληρονομιάς (STAP).

Οι Περιφερειακές Διευθύνσεις Πολιτιστικών Υποθέσεων (DRAC) είναι υπηρεσίες που κατανέμονται σε όλη τη χώρα για να σχηματίσουν ένα δίκτυο υπεύθυνο για την εφαρμογή σε περιφερειακό επίπεδο των πολιτικών που καθορίζονται κεντρικά από το Υπουργείο. Οι εν λόγω Περιφερειακές Διευθύνσεις συνεργάζονται στενά με τις τοπικές αρχές, και τόσο οι τοπικοί όσο και οι περιφερειακοί φορείς έχουν σταδιακά αναλάβει περαιτέρω αρμοδιότητες στη διαχείριση των πολιτικών για την πολιτιστική κληρονομιά. Αρχικά το 1983 και στη συνέχεια το 2004, νέες αρμοδιότητες μεταβιβάστηκαν στις τοπικές και περιφερειακές αρχές, συγκεκριμένα η γενική απογραφή της πολιτιστικής κληρονομιάς και η δυνατότητα μεταβίβασης της κυριότητας προστατευόμενων κτιρίων που τα καθιστούν ιστορικά μνημεία.

Αυτή η δομή αποκεντρωμένων αρμοδιοτήτων μεταφέρθηκε σταδιακά από την κεντρική δομή στις διάφορες περιφέρειες, τα διαμερίσματα και τους δήμους.

 ΝΟΜΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ

● 31 Δεκεμβρίου 1913 για την προστασία των ιστορικών μνημείων

● Code du patrimoine (2004)

● Νόμος αριθ. 2016-925 - 7 Ιουλίου 2016 για την ελευθερία της δημιουργίας, της αρχιτεκτονικής και της πολιτιστικής κληρονομιάς

  ΕΠΙΚΥΡΩΜΕΝΕΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ

● Σύμβαση για την Προστασία των Πολιτιστικών Αγαθών σε Περίπτωση Ένοπλης Σύρραξης (1954): επικυρώθηκε από τη Γαλλία στις 17 Ιουνίου 1957

● Σύμβαση για τα Μέσα Παρεμπόδισης και Πρόληψης της Παράνομης Εισαγωγής, Εξαγωγής και Μεταβίβασης Ιδιοκτησίας των Πολιτιστικών αγαθών (1970): επικυρώθηκε από τη Γαλλία στις 7 Ιανουαρίου 1997

● Σύμβαση για την προστασία της Παγκόσμιας Πολιτιστικής και Φυσικής Κληρονομιάς (1972): επικυρώθηκε από τη Γαλλία στις 27 Ιουνίου 1975

● Σύμβαση για την Προστασία της Αρχιτεκτονικής Κληρονομιάς της Ευρώπης (Γρανάδα, 1985): επικυρώθηκε στις 13 Μαρτίου 1987

● Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προστασία της Αρχαιολογικής Κληρονομιάς (αναθεωρημένη) (Βαλέτα, 1992): επικυρώθηκε στις 10 Ιουλίου 1995

● Ευρωπαϊκή Σύμβαση του Τοπίου (Φλωρεντία, 2000): επικυρώθηκε στις 17 Μαρτίου 2006

● Σύμβαση για την Προστασία της Υποβρύχιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς (2001): επικυρώθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 2013

● Σύμβαση για τη Διαφύλαξη της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO (2003): επικυρώθηκε από τη Γαλλία στις 11 Ιουλίου 2006

Οι πληροφορίες σχετικά με τη νομοθεσία βασίζονται στα δεδομένα του Συμβουλίου της Ευρώπης: https://www.coe.int/en/web/herein-system/france ;