ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΜΕΝΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ GIRAGOS ΣΤΟ ΝΤΙΓΙΑΡΜΠΑΚΙΡ ΤΗΣ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ (ΚΥΠΡΟΣ)
Συντήρηση της αρμενικής εκκλησίας του Αγίου Giragos στο Ντιγιάρμπακιρ της Λευκωσίας (Κύπρος) από το Ίδρυμα της εκκλησίας του Αγίου Giragos (Europa Nostra Grand Prix 2015)
Η αρμενική εκκλησία του Αγίου Giragos, στην πόλη του Ντιγιάρμπακιρ, είναι ο κύριος τόπος λατρείας των εξόριστων Αρμενίων στην πόλη αυτή και αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα των προσπαθειών να διασφαλιστεί η συμφιλίωσή τους με αυτήν. Η μακρά διαδικασία έρευνας που εξέτασε ιστορικά έγγραφα κατέληξε στην επαναφορά των χαμένων στοιχείων, δηλαδή της στέγης, του καμπαναριού και της εσωτερικής επίπλωσης. Η αρμενική κοινότητα επένδυσε σε μεγάλο βαθμό στην αποκατάσταση του κτιρίου, το οποίο, εκτός από την προσέλκυση επισκεπτών Αρμενίων από αλλού, αποτέλεσε επίσης σημαντικό πλεονέκτημα για τη βελτίωση της ειρήνης και της κοινωνικής ενσωμάτωσης. Ενώ η αρμενική εκκλησία του Αγίου Giragos, που βρίσκεται στη νοτιοανατολική Τουρκία, όπου ο πληθυσμός είναι κυρίως κουρδικός, θεωρείται ότι χρονολογείται από τον 17ο αιώνα, ορισμένοι ειδικοί υποστηρίζουν ότι ανακατασκευάστηκε πλήρως τη δεκαετία του 1880. Μέχρι το τέλος του 20ού αιώνα, όταν ο τοπικός αρμενικός πληθυσμός μειωνόταν, το κτίριο βρισκόταν σε ακραία κατάσταση ερείπωσης, με μια κατάρρευση της οροφής να προκαλεί την εγκατάλειψη της δομής. Πιο πρόσφατα, το Ίδρυμα της Εκκλησίας του Αγίου Giragos, μη κυβερνητικές ομάδες και ενδιαφερόμενοι ιδιώτες εργάστηκαν για την αποκατάστασή του, η οποία απαιτούσε επίσης εκτεταμένες νέες οικοδομικές εργασίες. Τα μέρη που συμμετείχαν αρχικά στη δράση ήταν πολύ πρόθυμα να προστατεύσουν αυτό το πολύτιμο πολιτιστικό αγαθό, προκειμένου να αποκατασταθεί ως θρησκευτικό και πολιτιστικό κέντρο. Στη συνέχεια, η πρόσθετη βοήθεια που παρείχαν γενναιόδωρα οι τοπικές αρχές κατέστησε δυνατή την ολοκλήρωση των εργασιών επισκευής του ιερατικού σπιτιού, του παρεκκλησίου και άλλων κτιρίων του χώρου. Το έργο αυτό αποτελεί μια ιστορία επιτυχίας της τοπικής συνεργασίας.
Σύντομη ανάλυση της περίπτωσης:
Πρόκειται για ένα θρησκευτικό κτίριο με ισχυρή αξία ταυτότητας που έχει υποστεί σημαντική φθορά εξαιτίας της εγκατάλειψης λόγω μετανάστευσης της θρησκευτικής κοινότητας που το χρησιμοποιούσε. Η αποκατάσταση πραγματοποιήθηκε με τη χρήση παραδοσιακών υλικών και τεχνικών που ήδη υπάρχουν στο κτίριο και εκτελέστηκε από τοπικούς τεχνίτες. Η παρέμβαση περιελάμβανε την ανακατασκευή ορισμένων τμημάτων του κτιρίου με τα υλικά και τις τεχνικές που ήδη χρησιμοποιούνται στο κτίριο και την ολική ανακατασκευή της στέγης. Η αποκατάσταση χρησιμοποιεί κριτήρια αναγνωσιμότητας, δεδομένου ότι, αν και χρησιμοποιούνται τα παραδοσιακά υλικά, διακρίνονται τα νεοκατασκευασμένα τμήματα. Τηρείται επίσης η αρχή της συμβατότητας και της ανθεκτικότητας, που συνδέεται επίσης με τη χρήση παραδοσιακών υλικών.