Rethink Heritage

Podział terytorialny Francji ma charakter trójpoziomowy. Wyróżnia się – kolejno od najniższego poziomu podziału – gminy, departamenty i regiony. W rezultacie państwo posiada służby „centralne” i „rozproszone”, zlokalizowane w regionach i departamentach.

Za politykę w zakresie dziedzictwa narodowego odpowiada państwo, a dwa ministerstwa, Ministerstwo Kultury i Komunikacji oraz Ministerstwo ds. Przemian Ekologicznych, gwarantują wspólne zarządzanie dziedzictwem kulturowym i przyrodniczym danego terytorium. Utrzymują stałą komunikację ze społeczeństwem obywatelskim, zwłaszcza ze stowarzyszeniami, w celu zagwarantowania dobrego zarządzania wszystkimi sprawami związanymi z dziedzictwem.

Ministerstwo Kultury jest w szczególności odpowiedzialne za realizację polityki ochrony, konserwacji i restauracji dziedzictwa. W Ministerstwie Kultury Generalna Dyrekcja ds. Dziedzictwa odgrywa jednoczącą rolę i wdraża politykę zarządzania różnymi typami dziedzictwa. Odpowiada za projektowanie, organizację, kierowanie, optymalizację i ocenę polityki państwa w zakresie dziedzictwa. Praca Ministerstwa Kultury jest w większości zorganizowana przez Regionalne Dyrekcje ds. Kultury (DRAC) oraz Terytorialne Służby Architektury i Dziedzictwa (STAP).

Regionalne Dyrekcje ds. Kultury (DRAC) to służby rozmieszczone w całym kraju, tworzące sieć odpowiedzialną za wdrażanie na poziomie regionalnym polityk ustanowionych centralnie przez Ministerstwo. Dyrekcje regionalne ściśle współpracują z władzami lokalnymi, a organy lokalne i regionalne stopniowo nabywają nowych kompetencji w zakresie zarządzania dziedzictwem. Początkowo w 1983 r., a następnie w 2004 r., samorządom lokalnym i regionalnym przekazano nowe kompetencje w zakresie generalnej inwentaryzacji dziedzictwa kulturowego oraz możliwość przenoszenia własności chronionych obiektów, czyniąc je zabytkami.

Decentralizacja kompetencji postępowała stopniowo – były one przenoszone z organów centralnych na władze regionów, departamentów i gmin.

 RAMY PRAWNE

●        31 grudnia 1913 r. – o ochronie zabytków

●        ”Code du patrimoine” (2004)

●        LOI nr 2016-925 – 7 lipca 2016 r. w sprawie wolności tworzenia, architektury i dziedzictwa

  RATYFIKOWANE KONWENCJE MIĘDZYNARODOWE

●        Konwencja o ochronie dóbr kultury w razie konfliktu zbrojnego (1954): ratyfikowana przez Francję 17 czerwca 1957 r.

●        Konwencja dotycząca środków zmierzających do zakazu i zapobiegania nielegalnemu przywozowi, wywozowi i przenoszeniu własności dóbr kultury (1970): ratyfikowana przez Francję 7 stycznia 1997 r.

●        Konwencja w sprawie ochrony światowego dziedzictwa kulturalnego i naturalnego (1972): ratyfikowana przez Francję 27 czerwca 1975 r.

●        Konwencja o ochronie europejskiego dziedzictwa architektonicznego (Granada, 1985): ratyfikowana 13 marca 1987 r.

●        Europejska konwencja o ochronie dziedzictwa archeologicznego (zrewidowana) (Valletta, 1992): ratyfikowana 10 lipca 1995 r.

●        Europejska konwencja krajobrazowa (Florencja, 2000): ratyfikowana 17 marca 2006 r.

●        Konwencja o ochronie podwodnego dziedzictwa kulturowego (2001): ratyfikowana 7 lutego 2013 r.

●        Konwencja UNESCO w sprawie ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego (2003): ratyfikowana przez Francję 11 lipca 2006 r.

Informacje dotyczące ustawodawstwa oparte są na danych Rady Europy:

https://www.coe.int/en/web/herein-system/france