Rethink Heritage

Na przestrzeni wieków w historii architektury spotykano się z koniecznością nadzoru i opieki nad obiektami zabytkowymi w obliczu działań niszczących lub „zwykłych” przeróbek. Starożytne cywilizacje zawsze posiadały pewne wytyczne dotyczące utrzymania i konserwacji ważniejszych obiektów architektonicznych i „kamieni milowych” z przeszłości.>

Po nieśmiałych początkach pod koniec XVIII wieku, dyscyplina konserwacji/restauracji architektury znalazła swoich pierwszych „oficjalnych” rzeczników w XIX wieku, wśród pionierów, których działalność wyróżniała się w takich krajach, jak Francja, Anglia i Włochy. Pomimo faktu, że głosy pionierów były początkowo ledwo słyszalne i brakowało im rozpowszechnienia, jakie zapewniały później inne narzędzia, wywarli oni ogromny wpływ na rozwój teorii. Karty Konserwatorskie są bez wątpienia jednymi z bardziej znanych powziętych środków charakteryzujących propozycje metodologiczne w skali międzynarodowej.

W Rzymie w 1883 roku grupa inżynierów i architektów zebrała się przy stole podczas dużej konferencji w celu przedyskutowania i osiągnięcia porozumienia w sprawie środków, które można zastosować w ramach ingerencji w dziedzictwo. Ten proces mediacji i dyskusji nad zasadami i wytycznymi zakończył się opracowaniem pierwszej Karty Konserwatorskiej. Po tych początkowych doświadczeniach, od początku XX wieku w różnych częściach świata, nieustannie sporządzano różne Karty Ochrony Zabytków. Liczne, oficjalne dokumenty (karty, zalecenia i deklaracje) były publikowane pod nazwami miast, w których kraje członkowskie (organizacji zajmujących się konserwacją i restauracją) odbywały swoje spotkania.

Należy zauważyć, że różne karty nigdy nie miały wartości represyjnej ani legislacyjnej, ale były raczej postrzegane jako zalecenia, mające zwiększyć świadomość specjalistów w zakresie zagrożeń/korzyści wynikających z działań ochronnych, na podstawie nieodpowiednich/stosownych kryteriów technicznych dotyczących konkretnego dobra. Obecnie charakter i treści Kart uległy zmianie, ewoluowały w porównaniu z wcześniej opracowywanymi dokumentami. Nowsze Karty, zwłaszcza te XXI-wieczne, są szczególnie złożone i znacznie bardziej zniuansowane niż wczesne dokumenty, których charakter i zasady były szersze. Miały na to wpływ konsekwencje dramatycznych wojen w XIX wieku.

Interpretacja tych statutów może przebiegać według kilku schematów: ich ewolucję w czasie można analizować chronologicznie, tak aby odpowiadała ewolucji historycznej. Inna interesująca propozycja to analiza styczna, interdyscyplinarna, w której poszukuje się pewnego stopnia spójności w badanych tematach i kwestiach, a także możliwych konfliktów, które należy rozwiązać na przestrzeni wieków. Jeszcze inny typ możliwego i kluczowego sposobu interpretacji, uwzględnia wpływ i reperkusje kart (oraz innych deklaracji lub zaleceń) na przestrzeni lat, a także ich wdrażanie przez organizacje o międzynarodowej renomie, takie jak ICOMOS i UNESCO.