Na przestrzeni wieków w historii architektury spotykano się z koniecznością nadzoru i opieki nad obiektami zabytkowymi w obliczu działań niszczących lub „zwykłych” przeróbek. Starożytne cywilizacje zawsze posiadały pewne wytyczne dotyczące utrzymania i konserwacji ważniejszych obiektów architektonicznych i „kamieni milowych” z przeszłości.
Dziedzictwo jest często bezbronne wobec braku instrumentów prawnych służących jego odpowiedniej ochronie i zarządzaniu nim. Większość narzędzi prawnych służących ochronie dziedzictwa danego kraju – z nielicznymi wyjątkami – pojawiła się po raz pierwszy w XIX wieku, co zbiegło się ze zwiększonym zainteresowaniem społecznym różnymi aspektami dziedzictwa, zwłaszcza monumentami, ale i innymi, odwołującymi się do tożsamości lub osobistej historii danego ludu. Po drugiej wojnie światowej powołano ponadnarodowe organy zajmujące się rozpoznawaniem, zarządzaniem i ochroną dziedzictwa, wzmacniając jednocześnie poczucie odpowiedzialności za najbardziej ikoniczne i reprezentatywne przejawy ludzkiego dziedzictwa na świecie. Dominujące znaczenie miało powstanie UNESCO i ICOMOS, a także kilka uznanych na arenie międzynarodowej strategii ochrony dziedzictwa, np. strategia na rzecz dziedzictwa kulturowego XXI wieku, ustanowiona przez Radę Europy.
W niniejszym rozdziale podsumowano proponowane sposoby i strategie nowoczesnego zarządzania dziedzictwem, kierowane do organizacji zajmujących się dziedzictwem i ochroną zabytków, zapewniających do nich publiczny dostęp, jak i angażujących społeczność w procesy prac konserwatorskich.
Zdefiniowanie dobrych praktyk związanych ze wszystkimi aspektami ochrony dziedzictwa architektonicznego nie jest łatwym zadaniem. Obejmują one bowiem nie tylko projekty architektury monumentalnej, ale i inne jej typy, takie jak architektura wernakularna, wojskowa lub przemysłowa, a także interwencje skoncentrowane na aspektach miejskich, mieszkaniowych, archeologicznych lub krajobrazowych.
Tradycja jest bardzo istotna dla naszej kultury, a zwłaszcza dla architektury. Czasy się zmieniały, a wraz z nimi stosowane w architekturze materiały i narzędzia, jak również okoliczności i sposoby ich użytkowania. Elementarnymi założeniami architektury są bezpieczeństwo, wygoda i kultura – wszystkie one mają istotny wpływ na gospodarkę i dziś są częścią zrównoważonego rozwoju.