S
Sanacja
Uzdrawianie (w architekturze, powrót do stanu pierwotnego). Jest to działanie odnawiające uszkodzone części (lub zredukowane funkcje) budynku lub terenu do warunków referencyjnych lub przynajmniej do nich zbliżonych. Najczęściej termin sanacja jest używany w przypadku koniecznej ingerencji w budynek, na przykład wykonania hydroizolacji, odnowienia ścian itp.
Secesja (1890 – 1910)
Jako kierunek w architekturze – była rezultatem poszukiwań wyzwolenia formy budynku z czystego naśladownictwa dawnych epok (historyzmu) i wytworzenia nowego stylu. Secesja odrzuca niektóre style odrodzenia XIX wieku, jednocześnie przyjmując niektóre elementy rokoka; z organicznymi formami i sztuką użytkową. Typowym przykładem architektury secesyjnej są projektowane przez Hectora Guimarda wejścia do paryskiego metra. Znani przedstawiciele secesji w architekturze to Mackintosh i Gaudi. Secesja jest znana w różnych językach pod różnymi nazwami: Art nouveau w francuskim, Jugendstil w niemieckim, Stile Liberty we włoskim, Modernisme català w katalońskim, itp. W języku angielskim jest również znana jako modern style (styl nowoczesny).
Secesja wiedeńska (Secesja) (koniec XIX w.)
Styl artystyczny z końca XIX wieku, blisko spokrewniony z Art Nouveau, a zarazem stowarzyszenie artystyczne, utworzone w 1897 roku przez grupę austriackich malarzy, grafików, rzeźbiarzy i architektów, w tym przez Josefa Hoffmana, Kolomana Mosera, Otto Wagnera i Gustava Klimta, a także przez słoweńskiego architekta – Josefa Plečnika. Członkowie opuścili Związek Artystów Austriackich w proteście przeciwko wspieraniu przez Związek bardziej tradycyjnych stylów artystycznych.
Stabilizacja
Procedury mające na celu zachowanie integralności dóbr kulturowych i zminimalizowanie ryzyka pogorszenia ich stanu. Utrzymanie struktury miejsca w jego obecnym stanie i opóźnianie, spowalnianie jego degradacji. Jest to proces interwencji, który może być zastosowany jako środek tymczasowy, w przypadku poważnie zniszczonego budynku, lub może obejmować długoterminowe umocnienie konstrukcji.
Strefa buforowa
Jest wyraźnie wyznaczonym obszarem poza obiektem światowego dziedzictwa, bezpośrednio przylegającym do jego granic. Strefę buforową ustanawia się w celu skutecznej ochrony dobra, jego integralności, zachowania autentyczności i trwałości jego wyjątkowej uniwersalnej wartości. Strefy buforowe znajdują się pod szczególną obserwacją międzynarodowych ekspertów. Tworząc je, państwo przyjmuje na siebie zobowiązania dotyczące ochrony, konserwacji i zarządzania, które wynikają z międzynarodowych konwencji.
Styl
Zespół charakterystycznych cech, umożliwiający pogrupowanie dzieł w powiązane kategorie, a także – każdy wyróżniający się – a zatem rozpoznawalny – sposób, w jaki wykonywana jest czynność lub artefakt. Odnosi się do wizualnego wyglądu dzieła sztuki, który wiąże je z innymi dziełami tego samego artysty lub z tego samego okresu, miejsca, „szkoły”, ruchu artystycznego lub kultury archeologicznej.
Styl architektoniczny Tudorów (1485 – 1603)
Styl Tudorów był kulminacją średniowiecznej architektury brytyjskiej, stanowił także wprowadzenie architektury renesansowej. W znacznie wolniej postępujących stylach architektury wernakularnej „Tudor” stał się określeniem dla muru pruskiego, charakterystycznego dla nielicznych zachowanych budynków sprzed 1485 r., i innych z okresu panowania Stuartów.
Styl georgiański (1714 do 1830)
Styl georgiański nie jest jednolity (obejmuje wiele różnych faz stylistycznych), ale odznacza się symetrią i zastosowaniem proporcji opartych na klasycznej architekturze Grecji i Rzymu, odrodzonej w architekturze renesansu. W Stanach Zjednoczonych termin georgiański jest używany do opisania wszystkich budynków z tego okresu, niezależnie od ich stylu, w Wielkiej Brytanii natomiast ogranicza się do budynków, które mają cechy stylistyczne typowe dla tego okresu (chociaż obejmuje to szeroki zakres).
Styl międzynarodowy (1927 – 1971)
Stał się popularny w połowie XX wieku. Była to pozbawiona ozdób, surowa forma modernizmu, charakteryzująca się powtarzalnością brył i szerokim wykorzystaniem szkła. Jest to styl, który jest nadal szeroko stosowany w wysokich budynkach w miastach na całym świecie. Uosobieniem tego stylu były bliźniacze wieże World Trade Center w Nowym Jorku, siedziba Wspólnoty Narodów w Londynie, Instytut Technologii w Illinois, USA.
Styl mudéjar (1125 – 1600)
Mudéjar to symbioza technik budowy i dekoracyjności, w której spotykają się kultury mauretańskie i europejskie. Charakteryzuje się zastosowaniem cegły jako głównego materiału, w szczególności do budowy dzwonnic. Styl nie wytworzył nowych kształtów ani struktur (w przeciwieństwie do gotyku czy stylu romańskiego), ale wprowadzał do architektury chrześcijańskiej okresu średniowiecza i renesansu elementy sztuki i architektury islamskiej oraz żydowskiej.
Symbol
Przedmiot, słowo lub działanie, które ma dosłowne znaczenie oraz różne, ukryte znaczenia (zdefiniowane kulturowo), bez naturalnego związku ze znaczeniem dosłownym. Wszystkie działania człowieka opierają się i są zorganizowane w oparciu na kulturowych symbolach. Symbolizm oznacza fizyczną reprezentację czegoś abstrakcyjnego, np. idei lub koncepcji. Przykładami symboli są przedmioty, figury, dźwięki i kolory. Przedmioty dziedzictwa kulturowego są ważnymi symbolami i wyrazami wspólnych wartości, tradycji i zwyczajów.
Środowisko
Środowisko stanowi ogół materialnych i niematerialnych elementów przestrzeni jako całości. Środowisko definiowane jest jako „otoczenie”; stąd środowisko jednostki, obiektu, elementu lub systemu obejmuje wszystkie inne byty, którymi jest otoczone i wchodzi z nimi w interakcję. Obejmuje zjawiska fizyczne, społeczne i psychiczne.
Środowisko zbudowane
To rodzaj lub część środowiska poddanego przekształceniom przez człowieka. Termin ten określa tę część fizycznego otoczenia, która została stworzona przez człowieka w celu zaspokojenia jego potrzeb, począwszy od budynków i parków lub terenów zielonych, po dzielnice i miasta, które często mogą obejmować infrastrukturę wspierającą, taką jak sieci wodociągowe lub energetyczne. Środowisko zbudowane to materialny, przestrzenny i kulturowy produkt ludzkiej pracy, który łączy elementy fizyczne z użytkowymi (rozumianymi jako miejsce życia, pracy, zabawy). Środowisko zbudowane zostało zdefiniowane jako przestrzeń stworzona przez człowieka, w której ludzie żyją, pracują i odpoczywają na co dzień.
Świadectwo pochodzenia
Jest dokumentem występującym w przewozie i handlu międzynarodowym. Potwierdza, że dana osoba nabyła na własność lub świadczy opiekę nad znaleziskiem archeologicznym lub zbiorem takich znalezisk. Dowodem pochodzenia mogą być: potwierdzenie dziedziczenia, zezwolenie na wywóz, testament, umowa, decyzja sądu lub decyzja organu administracyjnego, wyciąg z ewidencji sprzedaży lub inny autentyczny dokument. Dowodem pochodzenia może być również opinia biegłego, oświadczenie poprzedniego właściciela lub innego świadka bądź dowolna inna dokumentacja, taka jak fotografia, nagranie wideo lub publikacja w mediach drukowanych. Za dowód pochodzenia uważa się również zgłoszenie odkrycia znaleziska archeologicznego lub zgłoszenie jego opieki na podstawie różnych aktów dziedzictwa kulturowego.