O
Obszary architektury historycznej
Obszary zawierające co najmniej jeden budynek lub miejsce o znaczeniu historycznym i szczególnej wartości publicznej, na przykład ze względu na dane wydarzenie historyczne lub na godne uwagi elementy architektoniczne, archeologiczne lub inne związane z dziedzictwem kulturowym lub artystycznym danej społeczności o znaczeniu uzasadniającym konserwację i potrzebę zachowania budynku lub miejsca.
Ocena stanu
Ekspertyza stanu danego miejsca lub budynku w danym czasie. Powinna stanowić diagnostykę oraz opracowanie możliwych działań i zaleceń. Właściwie wykracza ona poza ocenę stanu miejsca, proponując rozwiązania dla znalezionych problemów i przewidując ich wyniki. Osoby przeprowadzające ocenę to zazwyczaj architekci i inżynierowie oraz wykwalifikowani rzeczoznawcy. Ocenę stanu można przeprowadzić poprzez inspekcję przeglądową, ekspertyzę lub kombinację innych metod.
Ocena stanu budynku
Jest prowadzona w celu określenia odpowiedniej strategii konserwacji, która może obejmować środki zapobiegawcze, naprawę, renowację i konserwację. Ocena polega na określeniu aktualnego stanu betonu, określeniu przyczyny i stopnia pogorszenia jakości oraz określeniu wszelkich czynników, które mogą mieć wpływ na beton w przyszłości. Proces ten może obejmować testy terenowe i laboratoryjne oraz obliczenia inżynierskie.
Ochrona
Ochrona ogólna – z prawnego punktu widzenia jest działaniem wymaganym do zapewnienia warunków przetrwania pomnika, miejsca lub obszaru historycznego. Termin ten jest również związany z fizyczną ochroną miejsc historycznych, z zapewnieniem im ochrony przed kradzieżą lub wandalizmem, a także przed wpływami środowiskowymi i zakłóceniami wizualnymi. Również strefy buforowe zapewniają ochronę obszarom historycznym. Ochrona prawna, która opiera się na przepisach prawa i normach planistycznych, ma na celu zapobieganie zagrożeniom i wskazanie właściwego postępowania oraz ustanowienie odpowiednich sankcji karnych w razie ich wystąpienia. Ochrona fizyczna może obejmować zabezpieczenie dachów, czy utworzenie schronów, a nawet przeniesienie zagrożonego obiektu w bezpieczne miejsce.
Ochrona dziedzictwa
Wszystkie działania lub procesy, które mają na celu ochronę elementów definiujących charakter zasobu kulturowego w celu zachowania jego wartości i przedłużenia jego fizycznego życia. Może obejmować konserwację, restaurację, renowację, odbudowę lub połączenie tych działań lub procesów.
Ochrona dziedzictwa/zarządzanie dziedzictwem
Wszelkie sposoby dbania o wartości dziedzictwa przyrodniczego i kulturowego. Obejmują one ustawodawstwo, politykę i zarządzanie dziedzictwem (rozumianym jako fizyczne artefakty odziedziczone po poprzednich pokoleniach, istniejące w teraźniejszości i przekazywane z korzyścią przyszłym pokoleniom). Obejmuje ochronę i zarządzanie kulturą materialną – budynkami, pomnikami, krajobrazem i dziedzictwem naturalnym. Dziedzictwo kulturowe jest często unikatowe i niezastąpione, co nakłada na obecne pokolenie odpowiedzialność za jego utrzymanie.
Ochrona zabytku
Przewidywana ochrona zabytku, konieczna ze względu na działanie czasu. Działanie lub proces ochrony, zachowania i/lub stabilizacji istniejących materiałów, formy i integralności miejsca historycznego, lub pojedynczego elementu, przy jednoczesnej ochronie jego wartości jako dziedzictwa. Ochrona oznacza utrzymywanie miejsca w jego obecnym stanie i opóźnianie niszczenia.
Odbudowa
Odbudowę budynku klasyfikuje się pomiędzy restauracją a renowacją. Obecność historycznych cech miejsca lub budynku jest brana pod uwagę przy wdrażaniu nowych projektów i uzupełnień. Odbudowa może obejmować wymianę brakujących lub uszkodzonych elementów historycznych, które; mogą stanowić zarówno dokładną replikę, jak i mogą w inny sposób być zgodne z projektem.
Odrodzenie romańskie (1840 – 1900)
Styl budowania inspirowany architekturą romańską z XI i XII wieku. Jednak w przeciwieństwie do historycznego stylu romańskiego, budynki neoromańskie miały zwykle uproszczone łuki i kształty okien niż ich historyczne odpowiedniki.
Oględziny
Rozpoznanie terenu w celu zlokalizowania stanowisk archeologicznych i wstępnego rozpoznania ich potencjału. Ocenę tę przeprowadza się na ogół poprzez pobranie próbek powierzchniowych oraz wykopanie dołów i wykopów badawczych. Termin ten oznacza również podział stanowiska archeologicznego przy pomocy siatki archeologicznej.